لتس راک

خب جام جهانی دو هزار و ده هم که تا کمتر از دو روز دیگه شروع می شه و سر نه فقط ما که کل دنیا یک ماهی گرم می شه اون هم درست زماتی که رسیدیم به زمان یادآوری بعضی از دسته گل های حضرات...هرچند خاطرۀ بعضی از اتفاقات تا سال ها بلکه قرن ها فراموش نمی شه،ولی خب یه امسال رو که اولین مرتبۀ یادآوریش بود رو خیلی خرکی قسر در می رن و سال به سال هم که موضوع بیشتر از حساسیت می افته و کم کم عادی می شه...دقت کن،گفتم عادی می شه نه فراموش!

خدا رو شکر این روزها عجیب احساس موفقیت می کنم...حس می کنم به هر کاری دست می زنم درست انجام می شه و چیزی نیست که نتونم از پسش بر بیام...در روابطم،چه در منزل،چه محل کار و چه دوستان و آشنایان به حدی از رضایت خاطر رسیدم و از این بابت خدا رو شکر می کنم...مغرور هم نمی شم که فکر کنم خب دیگه تموم شد و از حالا نیازی به مراقبت نیست چرا که وقتی مقبولیت به دست می آریم تازه باید برای حفظ کردنش تلاش کنیم چون به همون سختی که به دست می آد،به آسونی از دست می ره....

رک تر و واقع بین تر شدم،البته باز گاهی اوقات می زنم به صحرای کربلا ولی قابل کنترله...یکی هست که اگه بیاد ممکنه از این رو به اون روم کنه،اومدنش رو تا حدی سپردم دست سرنوشت،باقیشم خودم دست گرفتم تا بعد ها خودم رو به کم کاری متهم نکنم...وقتی تصمیمی می گیریم باید پاش وایسیم،خوب یا بد این خودمونیم که باید مسئولیت قبول کنیم و تا زمانی که دنبال مقصر و دیوار کوتاه بگردیم هیچ پیشرفتی نمی کنیم...امام فرهاد!......

خب دیگه برم،اومده بودیم اینجا رو یه آب و جارویی کنم گفتم حال دوستای خوبم رو هم بپرسم،مرسی که سر می زنید،برای اونهایی که در این دوران درگیر امتحانات پایان ترم هستن آرزوی موفقیت می کنم،دست مریزاد،شل نگیرید که ماهی رسیده به دمش و شبهای طولانی و خنک تابستون زمانی بهمون می چسبه که خیالمون از هر نظر راحت باشه...پس بخونید این روزها رو که سه ماه عشق و حال و خاطره اندوزی در راهه....به قول آمریکایی ها:لتس راک!