تابستون نود هم به پایان رسید...اولین تابستون از دهۀ نود...روی هم رفته تابستون خوبی بود هر چند من اون قدر گرفتار کلاس آیلتس و کارای خروج از کشورم بودم که تقریبا چیزی ازش نفهمیدم....البته کم حرفیم ربطی به این موضوع نداره،حرفامو جای دیگه ای می زنم که باعث می شه برای اینجا دیگه حرفی نمونه...از طرفی حس می کنم اینجا خیلی پر شده...پرشده از خاطراتی که شاید بهتره فراموششون کنم...انگیزه راه اندازی این وبلاگ که سال هاست به فراموشی سپرده شده،و اگه تا امروز حفظ شده فقط به این خاطر بود که من دلم نمی اومد رهاش کنم ولی خب بعد از هفت سال متمادی نوشتن در این وبلاگ،احساس می کنم وقتش رسیده که به خدا بسپرمش و باهاش خداحافظی کنم....البته هنوز تصمیم قاطع نگرفتم...خب خیلی از کسانی که می اومدن اینجا و خواننده ام بودن دیگه نمی آن...از سرنوشت بعضی هاشون خبر دارم،ولی بعضی هاشون همون طور که بی خبر اومده بودن،رفتن...زندگی همینه،همه چی موقتیه و به هر چی دل ببندی اونو زودتر از دست می دی...این مرام روزگاره!
خداحافظ تابستون نود،کاملا دونفری سپریت کردم،خودم و خودت،هیچ کس بین مون نبود،تموم اون چیزهایی که می تونست به نوعی بین مون قرار بگیره به مرور از زندگیم خارج شد...به همون شکلی به پایان رسوندمت که ده و بیست سال پیش داداش بزرگات یعنی تابستون هشتاد و هفتاد رو بدرقه کردم...از اون سال ها خیلی دور شدم،گاهی اصلا دلم نمی خواد فکر کنم که این قدر عمر کردم...بچه که بودم،فکر می کردم کسی که سوم دبیرستانه خیلی بزرگه،و حالا به بچگی و خامی یه سوم دبیرستانی می خندم...زندگی همه اش رو کم کنیه،روزی می رسه که به این سن و سالم خواهم خندید...
برو تابستون نود،خدا به همرات،به تاریخ پیوستی و دیگه تکرار نخواهی شد،تنها شاید بشه نشونه هات رو ده سال بعد،در تابستون دو هزار دید...یعنی اون موقع من کجام و دارم چیکار می کنم؟اصلا در این دنیا هستم....نمی دونم!
پی نوشت:
از مهسا خانوم به خاطر این که وفادارانه به عنوان تنها خواننده ام باقی موند و این وبلاگ رو فراموش نکرد،خصوصا در این ماه هایی که دیگه به اون شکل آپ نمی کنم،با بردن اسمشون تشکر می کنم...ببخش که دیگه کمتر سر می زنم،به فکرم رسیده به عنوان آخرین پست،جلد سوم آواز درنا رو بذارم اینجا برای دانلود،فقط اینجا...کتاب سوم هم توقیف شد تا نتیجه ده سال زحمتم،پشت در های بستۀ عقاید شخصی گمنام باقی بمونه...خب،هر کسی قسمتی داره...
